Zapalenie cewki moczowej
Zapalenie cewki moczowej jest stanem chorobowym zupełnie innym, aniżeli zapalenie pęcherza moczowego. Zalicza się je do bakteryjnych chorób wenerycznych. Warto zauważyć, że w medycynie wyróżnia się swoiste zapalenie cewki moczowej, wywoływane przez Neisseria gonorrhoeae, znane jako rzeżączka, a drugim typem zapalenia cewki moczowej jest tzw. nie-gonokokowe zapalenie cewki (NGU), nazywane często nieswoistym.
Zapalenie cewki moczowej – informacje ogólne
Zapalenie cewki moczowej jest chorobą wywoływaną przez różne rodzaje drobnoustrojów. Do bakterii najczęściej wywołujących stan chorobowy zalicza się: Neisseria gonorrhoeae, Chlamydia trachomatis, Ureaplasma urealyticum, Mycoplasma genitalium czy Trichomonas vaginalis. Do zakażenia drobnoustrojami, które wywołują zapalenie cewki moczowej, dochodzi zazwyczaj drogą bezpośrednią w wyniku kontaktu seksualnego z osobą zarażoną. Niektórymi bakteriami (np. rzęsistkiem pochwowym) można zarazić się również pośrednio, używając środków higieny osoby zarażonej, na których bytuje dana bakteria.
W znacznej części przypadków zapalenie cewki moczowej rozwija się bezobjawowo. Należy jednak zgłosić się do lekarza, gdy zaobserwujemy u siebie następujące symptomy:
- częstomocz,
- pieczenie przy oddawaniu moczu,
- podrażnienie i pieczenie narządów płciowych,
- pojawienie się wydzieliny z penisa oraz zmiany wyglądu wydzieliny z pochwy,
- zmieniony wygląd moczu (jest mętny, wydziela nieprzyjemny zapach, czasem w moczu może być widoczna również krew),
- ból w trakcie odbywania stosunku płciowego,
- pogorszenie się stanu fizycznego (możliwe wystąpienie gorączki i odczucie ogólnego osłabienia).
Ryzyko pojawienia się zapalenia cewki moczowej wzrasta, gdy układ immunologiczny jest osłabiony i nie jest w stanie chronić organizmu przed atakami drobnoustrojów. Dzieje się tak np. w wyniku stresów albo długotrwałej choroby i leczenia antybiotykami, które prowadzą do wyjałowienia i osłabienia naturalnej ochrony organizmu.
Diagnoza i leczenie
W przypadku zapalenia cewki moczowej choroba rozpoznawana jest zazwyczaj na podstawie wywiadu z chorym. Następnie lekarz zleca badania mikroskopowe, w których bada się mocz lub wydzielinę z cewki moczowej. Po rozpoznaniu choroby i ustaleniu, jaki drobnoustrój jest winien pojawienia się stanu chorobowego, lekarz ginekolog lub urolog decyduje o najwłaściwszej i najskuteczniejszej kuracji.
Zapalenie cewki moczowej zazwyczaj leczy się farmakologicznie przez zastosowanie preparatów o działaniu bakteriobójczym. Zwykle są to doksycyklina, azytromycyna, erytromycyna, metronidazol czy ofloksacyna. Zazwyczaj leczenie trwa około dwóch tygodni – po zakończeniu kuracji niezbędne jest wykonanie badań kontrolnych, które pomogą ustalić, czy leczenie przyniosło skutek. W razie niepowodzenia kurację powtarza się. Ważne jest, aby leczeniu poddać oboje partnerów – ma to na celu uniknięcie wzajemnego zarażania się. Leczenie farmakologiczne można przyspieszyć stosując ciepłe nasiadówki przed snem oraz dzięki noszeniu ciepłej i przewiewnej bielizny.
Najlepszym sposobem na zapobieganie nawrotom choroby są działania profilaktyczne. W tym celu należy regularnie wypróżniać się i unikać przetrzymywania moczu w pęcherzu. Poza tym niezbędne jest dbanie o higienę osobistą – ważne jest regularne zmienianie bielizny oraz stosowanie jedynie własnych środków higieny intymnej.
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!