Leczenie chorób wenerycznych
Choroby weneryczne, określane częściej jako choroby przenoszone drogą płciową, to dość znaczny problem czasów współczesnych. Każdego roku rośnie zatem liczba zdiagnozowanych przypadków zakażeń chorobami wenerycznymi. W samej tylko Europie Zachodniej dochodzi do aż 17 milionów zachorowań rocznie. Należy przede wszystkim pamiętać o tym, że niemalże każdy stosunek płciowy wiąże się z pewnym ryzykiem zakażenia. Ponadto partnerzy seksualni, niezależnie od płci, w jednakowym stopniu narażeni są na zakażenie chorobami wenerycznymi. Do najbardzej znanych i niebezpiecznych zarazem chorób przenoszonych drogą płciową zalicza się przede wszystkim: rzeżączkę, HIV, kiłę, chlamydiozę, rzęsistkowicę, opryszczkę narządów płciowych oraz wirusowe zapalenie wątroby typu B i C.
Wyróżnia się cztery typy chorób wenerycznych – wirusowe, bakteryjne, grzybicze oraz pasożytnicze. Infekcje bakteryjne oraz pasożytnicze okazują się stosunkowo łatwe do wyleczenia. O wiele gorzej jest jednak w przypadku chorob wenerycznych na tle wirusowym. Bardzo często schorzenia te przybierają przewlekłą formę z objawami, które mogą nawracać do końca życia. Leczenie takich chorób jest zatem skomplikowane i nie zawsze przynosi oczekiwane efekty.
Wirusowych chorób wenerycznych nie da się zatem wyleczyć za pomocą antybiotyków. Tego rodzaju terapia może okazać się skuteczna jedynie w przypadku zwalczania bakterii i grzybów. Zakażenia takie, jak opryszczka genitaliów, czy kłykciny kończyste, wymagają przede wszystkim zastosowania specjalistycznych preparatów miejscowych. Leki przeciwwirusowe natomiast przepisuje się pacjentom, którzy zmagają się z nawrotami choroby.
Choroby przenoszone drogą płciową, które atakują cały organizm, leczy sią za pomocą innych sposobów. W przypadku wirusowego zapalenia wątroby typu B, konieczna jest hospitalizacja. Należy jednak szczególnie podkreślić, iż w większości przypadków nie jest stosowane specjalne leczenie. Zaleca się raczej wdrożenie odpowiedniej suplementacji, właściwie zbilansowanej diety, czy przyjmowanie leków dostosowanych do aktualnego stanu pacjenta. Jeżeli taka forma terapii okazuje się nieskuteczna, wskazane jest przyjmowanie leków przeciwwirusowych i osłonowych.
Choroby wywołane przez ludzki wirus T-limfotropowy charakteryzują się bardzo poważnym przebiegiem i ryzykiem zgonu. Jeżeli wirus ten wywołuje nowotwór, konieczne jest wdrożenie chemioterapii, a po remisji zastosowanie tak zwanego leczenia podtrzymującego. Na AIDS, jak dotąd, nie wynaleziono jeszcze lekarstwa, jednakże wczesne wykrycie choroby umożliwia wdrożenie leczenia przeciwwirusowego, które zapobiega rozmnażaniu się wirusa HIV w organizmie, a ponadto opóźnia pojawienie się symptomów choroby.
Nieleczone kłykciny kończyste mogą doprowadzić do poważnych konsekwencji – od trudności związanych z oddawaniem moczu, aż do naciekania struktur wewnętrznych. W leczeniu miejscowym tej choroby stosuje się maści ze środkami powodującymi hamowanie podziałów komórkowych (metotreksat, cisplatyna, bleomycyna). Skuteczne okazują się także kremy zawierające w swoim składzie podofilotoksynę, bądź jej alkoholowy roztwór. Wdrażane jest niekiedy leczenie indukujące odpowiedź immunologiczną lub leczenie chirurgiczne, głównie krioterapia, elektrokoagulacja, czy laseroterapia CO2. W większości przypadków zmiany mają charakter nawracający, w związku z czym terapia przynosi z reguły jedynie czasową remisję.
Najlepszym sposobem w ramach profikatyki wirusowych chorób wenerycznych jest oczywiście wstrzemięźliwość seksualna z osobami, co do których nie ma się pewności, że są zdrowe. Skutecznym sposobem profilaktycznym okazują się prezerwatywy. Na niektóre choroby można sie też zaszczepić. Obecnie stosowane są szczepionki na wirusowe zapalenie wątrony typu B i HPV. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że droga płciowa nie jest jedynym sposobem zarażenia chorobami wenerycznymi. Niektóre z nich przenoszone są także poprzez krew lub nacięcie naskórka.
Bakteryjne oraz pierwotniakowe choroby weneryczne wywołuje infekcja bakteryjna lub też działanie pasożyta wnikajacego do organizm ludzkiego. Drogę zarażenia może stanowić tradycyjny stosunek seksualny, a także kontakty analne czy oralne. Leczenie obejmuje zwykle terapia farmaceutyczna, zależna od patogenu.
W leczeniu kiły na przykład stosowane są antybiotyki, spośród których najczęściej podaje się penicylinę drogą domięśniową lub dożylną. Dawkowanie oraz długość takiego leczenia zależy przede wszystkim od stadium choroby. Wraz z zakończeniem kuracji chorzy przechodzą badania kontrolne, łącznie z badaniami serologicznymi, których przeprowadzanie jest potwierdzeniem skuteczności wdrożonej terapii. Do innych antybiotyków stosowanych w leczeniu kiły zalicza się także: erytromycynę, doksycyklinę, ceftriakson oraz azytromycynę. Nie we wszystkich przypadkach leczenie to okazuje się jednak skuteczne.
Rzeżączka leczona jest tradycyjnie za pomocą uderzeniowych dawek penicyliny podawanej domięśniowo oraz za pomocą leku powstrzymującego wydalanie przez nerki i zwiększającego stężenie penicyliny we krwi. Obecnie stosuje sie także jednorazową dawkę cefalosporyn trzeciej generacji oraz chinolonów. Pomocniczo stosowana jest także azytromycyna.
W leczeniu kandydozy stosuje się barwniki (jodyna, zieleń brylantowa, eozyna) oraz duże dawki witamin z grupy B. Pomocne w leczeniu drożdżyc okazują się również antybiotyki lub inne leki, np. nystatyna, natamycyna. Rozległe zakażenia leczone są za pomocą takich leków, jak: flukonazol, ketokonazol, czy worikonazol. Leczenie drożdżycy jest długotrwałe, wymaga ponadto dużej staranności i dbałości o higienę osobistą.
W leczeniu rzęsistkowicy stosuje się przede wszystkim metronidazol oraz inne pochodne imidazolu (ornidazol, tynidazol). Są to leki z wyboru. W tym przypadku niezwykle ważne jest, aby leczenie obejmowało partnerów seksualnych osoby chorej. Należy także szczególną uwagę poświęcić na zachowanie odpowiedniej higieny osobostej.
Leczenie choroby, jaką jest świerzb, powinno uwzględniać częste stosowanie kąpieli oraz zmianę bielizny. W terapii stosuje się z reguły maści . Najbardziej skutecznym lekiem okazała się permetryna. Dużą skuteczność wykazuje krotamiton oraz lindan. Ten ostatni jednak wywołuje dość dużą liczbę działań niepożądanych.
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!