Kiła – przyczyny i objawy charakterystyczne dla różnych okresów choroby
Choroby weneryczne są schorzeniami zakaźnymi przenoszonymi drogą płciową. Czynnikami sprzyjającymi powstawaniu tych chorób są tzw. zachowania ryzykowne, do których zalicza się: przyjmowanie narkotyków lub innych środków psychoaktywnych, dużą liczbę partnerów seksualnych oraz niestosowanie prezerwatyw. Nieleczone mogą stać się przyczyną poważnych powikłań, np. uszkodzenia układu nerwowego.
Jakie są przyczyny powstawania kiły?
Kiła jest chorobą ogólnoustrojową przenoszoną na drodze kontaktów płciowych. Wywoływana jest przez bakterię o nazwie krętek blady. Jest ona jedną z częstszych chorób wenerycznych. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) co roku odnotowuje się około 12 milionów nowych zachorowań na kiłę. Poza drogą płciową, do zakażenia może dojść na drodze wertykalnej, czyli od matki do płodu, co ma miejsce najczęściej w 9-10 tygodniu życia płodowego. Wówczas u dziecka diagnozuje się kiłę wrodzoną. Inną drogą szerzenia się kiły jest droga przez uszkodzoną skórę, a więc przez krew.
Jakie są objawy kiły?
Objawy kiły są zależne od etapu choroby. W jej przebiegu wyróżnia się trzy okresy: kiłę wczesną utajoną I okresu, kiłę wczesną II okresu oraz kiłę późnią III okresu.
Pierwszy okres kiły
Kiła wczesna utajona jest pierwszym etapem choroby trwającym dwa lata. Krętek blady wnika do organizmu przez nieuszkodzone błony śluzowe (droga płciowa) lub przez uszkodzą skórę (przez krew). W miejscu zakażenia dochodzi do namnażania się bakterii, która wraz z krwią i limfą rozprzestrzenia się po organizmie. Okres wylęgania się choroby (rozmnażania bakterii i jej rozsiewania po organizmie) wynosi średnio trzy tygodnie, a więc 21 dni. Objawem pierwotnym, czyli pojawiającym się jako pierwszy, jest owrzodzenie miejsca, przez które bakterie wniknęły do organizmu – penis, pochwa, odbyt, gardło lub usta (kiła może się szerzyć na drodze kontaktów płciowych: dopochwowych, doodbytniczych i oralnych). Zmiana pierwotna jest niebolesna, ma owalny lub zaokrąglony kształt, gładkie brzegi oraz lśniącą powierzchnię. Po upływie około dwóch tygodni dochodzi do powiększenia okolicznych węzłów chłonnych. U niektórych osób mogą rozwinąć się objawy nietypowe, takie jak liczne owrzodzenia czy obrzęk wargi sromowej lub napletka.
Drugi okres kiły
Zmiany owrzodzeniowe charakterystyczne dla pierwszego okresu kiły najczęściej zanikają w sposób samoistny po upływie 2-6 tygodni. Nie jest to równoznaczne z wyzdrowieniem, gdyż niezastosowanie specjalistycznego leczenia powoduje, iż choroba ma charakter postępujący. Drugim okresem choroby jest kiła wczesna rozpoczynająca się w 10 tygodniu od zakażenia. Ten etap choroby może trwać do 24 miesięcy od wtargnięcia bakterii do organizmu. Typowym objawem jest osutka: plamista o cielistoróżowej barwie lokalizująca się na tułowiu i kończynach górnych, grudkowa umiejscawiająca się najczęściej na stopach, dłoniach i skórze głowy lub krostkowa zajmująca twarz i owłosioną skórę głowy. Innymi objawami są: gorączka, bóle głowy i gardła, nadżerki jamy ustnej (ubytki błony śluzowej), spadek masy ciała, bielactwo i łysienie kiłowe.
Trzeci okres kiły
Kiła późna, określana jako trzeci okres choroby, rozwija się u około 30% osób chorych. Temu etapowi choroby towarzyszą różne powikłania, które mogą pojawić się dopiero po upływie 10-20 lat od zakażenia. Wśród nich można wyróżnić m.in. zaburzenia ze strony układu kostno-stawowego (np. deformacje kośćca i stawów) oraz układu nerwowego (demencja – otępienie, porażenie mięśni, choroby psychiczne).
Komentarze
Podziel się z nami swoją wiedzą! Jeśli masz doświadczenie w tym temacie, napisz kilka słów komentarza. Bardzo dziękujemy!